Bugünlerde hepimizin kafasında değişik düşünceler dolaşıyor olmalı. Kimimiz üniversite hayatının ne kadar hızlı geçtiğinden, doya doya yaşayamadığından yakınıyor. Kimimiz bizi biz yapan özelliklerimizin hepsini burada kazandığını farkediyor. Bazısı okula geldiği ilk güne döndürecek bir düğme arıyor Üniversite Merkezi'nin girişinde, bazısı ise alnının akıyla çıkıyor olabilmekten mutlu ve amfitiyatroda kepini havaya atmak için ellerini ovuşturuyor. Fakat hepimiz soruyoruz kendi kendimize "Buradaki günlerimin bitişi aslında yeni bir hayatın başlangıcı, peki neden içim bir buruk?"
Mezun olmaya beş kala, buradan çıkınca ne yapacağını bilememenin ya da yönleneceği yeni işte / okulda başarılı olup olamayacağının oluşturduğu soru işaretlerini bir kenara bırakalım. Bu İstanbul'dan uzak kampüsümüzde, kendimize kurduğumuz küçük dünyada gerçekleşen, bir dahası olmayacak tüm derslere, proje toplantılarına, şenliklere, paper'lara, deadline'lara, kulüp toplantılarına veda etmek için yalnızca bir gün veriliyor bize. Ve ben, bunun olabilecek en güzel gün olması için elimden geleni yapacağıma söz veriyor ve Mezuniyet Sınıfı Komitesi'ne adaylığımı koyuyorum.
