Merhaba, ben Saime Aslan. Son sınıf Üretim Sistemleri ve Endüstri Mühendisliği öğrencisiyim.
Beş sene önce heyecan dolu bir öğrenci olarak girdiğim Sabancı Üniversitesi’nin yuvam olacağını ve bir gün asla kopmak istemeyeceğimi hiç tahmin edememiştim. Zorluklarından şikayetçi olduğum her noktada ”bitse de gitsek” dedim ama meğer en zoru yuvamı ve burayı yuva yapanları bırakıp gitmekmiş. Ailelerimizin üniversite hayatımıza belki de en yakın olacağı mezuniyet törenimizde, aynı havayı solurken yaşadığımız farklı ve yeri doldurulamaz duyguları bir nebze de olsa onlarla da paylaşmak hatta hissettirebilmek istiyorum.
Sabancı’ya başlarken birçoğumuz büyüdüğümüze inanarak, bu okulun bize kazandıracağı en önemli şeyin kendi dalımızda iyi bir eğitim olduğunu düşünerek geldik. Şahsen, mühendislikten daha önemlisi kendimi tanımayı, farklı fikirlere açık olmayı öğrendim. Başta bize farklı gelen düşüncelerin aslında “farklı” olmadığını, sadece yeni bir bakış açısı olduğunu gösteren, farklılıkların harmonisinin istersek çok daha uyumlu olabileceğini hissettiren, özgür bir ortam sağlayan interdisipliner bir yapının bireyleri olduk.
Sabancı’nın uzaklığından şikayetçi olurken bu uzaklığın bizi birbirimize yaklaştıran bir avantaj haline geldiğini, ev dediğimiz yerin Sabancı’ya dönüştüğünü daha çok hissettiğimiz bu dönemde tüm arkadaşlarım adına düşüncelerimi mezuniyet töreninde ifade etmek istiyorum. Konuşmamda, yaklaşık beş senede ne kadar çok değiştiğimizi yakından izleyen ailelerimizin Sabancı’yı bizim gözümüzden görmelerini ve değişimimizin aslında kendimizi bulmak olduğunu paylaşmak istiyorum.
